Երբ ես 18 տարեկան էի... վերցրեցի իմ առաջին խմբակային վարկը. բանկի աշխատողը ժպտում էր: Ես մինչև հիմա հիշում եմ էդ ժպիտը։
Իսկ ամեն բան զրոյից սկսելու հնարավորությունը... գտնվում է, եթե գիշերը բանաստեղծություն ես արել։
Լինում է՝ արթնանում եմ շրջանների մեջ... հետո հասկանում ես, որ քունդ տանում է, ու քնում ես էդ նույն շրջանների մեջ, տարիներով։
Իսկ գլխավորը բառերով չես ասի... փոխարենը գլխավորը կարող ես կարդալ, բառերով։
Թեպետ պոետները... թղթի վրա բառ գցողներ են, թուղթ ու գիր բացողներ են:
Ինչ-որ անհանգ ձայնի տխրություն կա, որ... որ շեղում է ուշադրությունս, ու սուրճը միշտ թափում է գազին։
Ես գտել եմ մի բան, որը գուցե մի օր կորցրել էր... ինձ նախապես, որովհետև կուսակցությանն անդամագրվում են անձնական դիմումի համաձայն։
Այդուհանդերձ, տխուր մի բան կա այս ամենի մեջ... բայց ես լաց չեմ լինում, որովհետև հավես չունեմ։
Իսկ ես գրում եմ, որ... վերջում մատաղ անեմ գրածներս, թղթի վրա։
Իմ միջի պոետը... թատրոնի ռեժիսոր է` համարձակ, գերճշգրիտ սխալկոտությամբ ու նվնվան։
Կարճը կարող է երկար թվալ... ճիշտ իմ նման, սիրելիս։
Թեպետ կարճն էլ, երկարն էլ հարաբերական հասկացություններ են... բայց ես չեմ դադարում ամեն օր երկարել։
Բացարձակ ճշմարտություն, եթե կա, ապա... թույլ տվեք չշարունակել էս նախադասությունը, որովհետև ճշմարտություն բառից վատ հոտ է գալիս։ Ես նախընտրում եմ բացարձակ որոշակիությունը։
Ու մենք սկսեցինք աղոթել իրար, որ գուցե... իրար հայոյելը չդարձնենք խասյաթ։
Իսկ աղոթքը խոսքի խտացում է այն մասին... որ, հարգելիներս, հանգիստ թողեք ինձ։
Ասում են, այսօրվա ջահելները առաջվա ջահելների նման չեն... և այո, ավելի կծու են, ավելի հանդուրժող ու ավելի ջահել։
Իսկ ես ասում եմ... շատ կարդա, որովհետև էդպես հողը թեթև կնստի վրադ։
Իմ միջի ջահելը... կարողանում է չմեռնել, երբ դրա համար բոլոր նախապայմանները կան։
Իմ միջի պոետը իմ միջի ջահելին ասում է... Եր Կար, ախպերս, թարգի էդ գրականություն անելը։
Երևան, Երևան, Երևան ջան... լաչառս, իմ բեռ, քարը փեշիցդ թափիր ու խոստովանիր, որ Պրահան ավելի Երևան է։
2020-ի աշունն այն մասին էր, որ... ինձնից աշուն պապիկ դուրս չի գա։
Իսկ ես գրելու եմ մի օր... թե ինչպես եղավ որ թողեցի գրելը։
Թեպետ կարծում եմ, որ կան այդուհանդերձ թեմաներ, որոնք չեն դառնում պոեզիա... այլ մնում են որպես բաղադրատոմս այն մասին, թե ինչպես կարելի է եփել պոեզիա։
Բայց, այդուհանդերձ... չկա պոեզիա, չկա խնդիր։
Ականջս ու սիրտս ու աչքս ունեն մի փորացավ... դուրս գալ ներս ու երբեք ներս չմտնել դուրս։
Իսկ հոգիս ծաղկում է մի այն տեսակ ցավով, որը... կհերիքի մի քիփլիկ քաղաք կառուցելու համար։
Հայաստանը մի երկիր է... որտեղ շուրջբոլորը կարմիր գլխարկներ կան, և նրանցից բոլորը սիրում են գայլի միս և նրանցից բոլորը սիրում են տատիկին և նրանցից բոլորը սիրում են կարկանդակներ։
Մի պոետ մի օր ասել է՝ հայրենիքները թշվառ են լինում... և ես գլխահակ գնում եմ դեպի պոետը այդ, որ հերթական անգամ, անկարևոր մի ժամի՝ շնորհակալ լինեմ, որ պատահել է մեզ հետ։
Իսկ դե ես ասում եմ... ես էս հայրենիքից գլուխ չեմ հանում և երդվում եմ, չեմ էլ ուզում գլուխս հանել էս հայրենիքից։
Իմ միջի հայը... փոքր է ու ցմահ։
Իմ միջի հայն իմ միջի կոսմոպոլիտին ասում է... ընկեր իմ, ես իմ անուշ Հայաստանից բան չեմ հասկանում, ինձ իմ անուշ Հայաստանից վռնդում են, ինձ մնում է ատամներս խրել լեզվիս մեջ։
Մեծ հաշվով, փոքր բաները մեր մասին ավելին են ասում... իսկ մեզ մնում է թքած ունենալ, թե ինչ են ասում փոքր բաները մեր մասին։
Ես սիրում եմ... փորձել և այստեղ վերջանում է նախադասությունը։
Ես ատում եմ... շուտ արթնանալը։
Ես խոսում եմ... երբ խոսելս գալիս է։
Ես լռում եմ... երբ լսում եմ։
Ես հավաքում եմ... որ բաժանեմ:
Ես բաժանում եմ... ինձ ենթավերնագրերի։
Ես ուտում եմ ինձ... երբ ճաշացանկում չկա այլ մարմին։
Ես գոհ եմ... այսօրվանից եթե հասցնում եմ մարզվել, կարդալ ու գրել։
Բայց ես մարդ եմ... երդվում եմ։
Ես Երեմ Կարապետյանն եմ... ես շուտով քեռի եմ դառնալու։
Երեմ Կարապետյանը Եր Կարին... գտել է։
Իսկ Եր Կարը, Երեմ Կարապետյանին... ոչ:
Ես Եր Կարն եմ, ես... ունեմ գրպաններ և գրպաններում ոչինչ։