Երբ ես 18 տարեկան էի... անցյալ ու ապագա չկար: Հորիզոնում միայն հիմա-ն էր:
Կիրովականն ու Վանաձորը... գրողի տարած ու տարած գրողների քաղաք է: Քաղաք է, որտեղ նույնիսկ նոր-նոր սիրահարվածի սիրտը թույլատրելիից արագ չի բաբախում: Կիրովականում արագություններ գերազանցել, առահասարակ, չի կարելի:
Իսկ Կիրովականն ու Երևանը... փոխանակվում են ռեսուրսներով, հիմնականում` մարդկային: Ու այդ ամենից շահում է քաղաքամայրը, դատարկվում` քաղաքամայրն իմ սրտի` Կիրովականը:
Կատուն ու կինը... հանդիպեցին իմ գրքի լուսանցքներում ու բացառեցին որևէ նմանություն իրար միջև. արդյունքում, կատուն հարմար տեղավորվեց շապիկին, իսկ կինը գնաց, ոնց բոլոր կանայք:
Իսկ ես գրում եմ այն մասին... ինչի մասին գրում են հուսալքվածները, բայց ոչ` հիմնովին: Հիմնովին հուսալքվածներն ինքնասպաններն են:
Իսկ սերը գալիս է... բարձրակրունկներով կնոջ պես. կտկտոցը լսելի է արդեն շքամուտքից: Ավելի հետաքրքիր է, թե ինչպես է այն գնում. երևի թաթերի վրա, որ մեկ էլ հանկարծակի հայտնաբերես, որ գնացել է: Այսինքն, գնալուն ոչ մի ապացույց չունենաս, բացի բացակայությունից, իսկ որևէ բանի չլինելն, ինչպես գիտենք, իրեղեն ապացույց չէ, ուրեմն երբեք էլ վստահ չես լինի, որ սերն իրոք գնացել է:
Իմ միջի պոետը իմ միջի աղջկան ասում է... ամաննե՛ր ջարդիր ու շո՛ւռ տուր քաղաքներ: Խմի՛ր ու պարի՛ր փափուկ ասֆալտներին: Ապրի՛ր, որ գրելու բան ունենաս: ( Իմ միջի պոետն անխնա է իմ հանդեպ):
Իսկ իմ միջի աղջնակը... հանկարծ տարավ ինձ իմ գյուղի տնակը խեղճ, ու ստիպեց կրկին քնել ծակ տանիքի տակ: Ու հայտնվեցին անցյալն ու ապագան, ու հորիզոնն ընդլայնվեց` երկու ուղղություններով:
Երևանը մի քաղաք է, որտեղ հնարավոր է կորցնել... գրողը տանի, ամեն ինչ. տան ճանապարհից սկսած, վերջացրած սիրելիներով:
Բայց անպայման պետք է գտնել... այն, ինչը կբնորոշես եզակի թվով:
Ես կինոյի աղջիկ եմ, մի կինոյի, որը պատմում է... թե ինչպես կարելի է կորցնել-կորցնել, ու վերջում գտնել քո փայ տաք ծածկոցը` աշնան կեսին:
Մի օր ես կգրեմ այն մասին, որ... այն ինչ գրել եմ, կատարյալ հիմարություն է:
Եվ մի օր կնկարվեմ այն մեկի հետ, որին... վախենում եմ ձանձրացնել:
Սերը դառնում է տանիք, փայտե կտուր... երբ փռվում է օրերիդ` առանց քո թույլտվության:
Իսկ ծխելը վատ բան է, վատ ու... ծախսատար:
Իմ միջի ըմբոստն ու իմ միջի խելոքը... հաշտ չեն, չէ. բայց երբեմն մարդ ըմբոստանում է ըմբոստության դեմ ու իր վրա վերցնում խելոքի պարտականությունները:
Իմ սիրտն այնտեղ է, որտեղ... թողել է տատս իր երազները, պապս՝ ձեռնափայտն իր, ոստիկան հայրս` տետրն իր նկարչական: Ու մայրս` իր դստերը, որ դեռ փոքն էր ու շատախոս:
Ես դիմում եմ բոլոր նրանց, ովքեր իրենց սահմաններում չեն տեղավորվում... գուցե այդքան էլ թանկ չէ քարտեզ վերահրատարակելը` նոր սահմաններով:
Մեկ-մեկ կարոտում եմ ինքս ինձ, էն մեկին... հա, հաճախ: Վերջերս կարոտում եմ էն մեկին, ով ամեն աստծու առավոտ գյուղի ավտոբուսով հասնում էր քաղաք` դասի, ու ճանապարհին տանում էր բոլորի գլուխները: Երևի, մարդիկ անհոգությունից են, չէ՞, դատարկախոսում, կամ մանկությունից, իսկ այդ երկուսն այնքան իրար մասին են:
Մեկ-մեկ հոգնում եմ ինքնս ինձանից, էն մեկից, ով... ում հարցնում են կանանց ու սիրո մասին, մինչդեռ ես ուզում եմ խոսել մարդուց ու այն մասին, թե ինչու է մի 23-ամյա աղջկա խելքին փչում` դառնալ «կանանց սիրային հարցերի գծով մենեջեր»: Գրողը տանի: Ես գրեթե պատրաստ եմ վաճառել գրքիս հեղինակային իրավունքները Սոֆի Դևոյանին, օրինակ:
Ամենաշատը սիրում եմ... առավոտները, առավոտներն են լավը, մեկ էլ քրոջս փոքր որդին: Սիրելիիս տան խոհանոցը, հատկապես, երբ կադրն ընդլայնվում է, ու ձախ անկյունում` գազօջախի կողքին ուրվագծվում է իմ` ձվածեղ սարքող սիլուետը:
Կարոտում եմ... հազար ու մի բան. Դա այնքա՜ն տխուր է:
Նյարդայնանում եմ... Երբ կարոտում եմ:
Ոգևորվում եմ... նոր մի բան հայելու մեջ տեսնելուց. ականջող, զգեստ, մարդ:
Չեմ հասկանում... ինձ` երեկ:
Արդարացնում եմ... ինձ` երեկ:
Սերերն ու սերը... պիտի առաջինը լինի, որ երկրորդը հստակ տարբերես:
Լուսանեն ու Լուսանեներից... մեկն է` ըստ տարիքի, խելքի կամ դրա բացակայության, կյանքի հետ անծանոթ լինելու ու հանկարծակի ծանոթության: Վերջապես, ըստ այն հարցադրման, որով դիմում են:
Ես Լուսանե Ջալալյանն եմ, ես... ուզում եմ երջանկությունից թողնել գրելը: